30 december

Nine heeft er meteen de snelheid in, om 9 uur staan we al klaar voor de Sint Joris basiliek. Saleh, onze Jordaanse gids legt ons aan de hand van een maquette uit wat er te zien is op de Byzantijnse mozaiek van rond 200 na chr. Het is een 90 graden gekantelde kaart van het midden oosten van toen. Jeruzalem staat zeer groot afgebeeld, en ook de Dode Zewe heeft een behoorliojke grootte. Nu klopt dat laatste waarschijnlijk wel omdat de dode zee al eeuwen lang aan het verdampen is en over ongeveeer 50 jaar droog zal staan. De Joris basieleik is een eenvoudige byzantijnse kerk, met icoonmozaieken en meer hedentijdse orthodoxe schildereijen. De achterwand wordt gevuld met een houten betimmering, met een groot icoon tussen bordeaurode gordijntjes, ook is daar de ingang tot een mini crypte.
De groep staat redelijk snel weer buiten, en heeft een plaatselijk cafe met goede koffie in de peiling. Even een tussenstop met een meeneembekertje. Grappig om op straat een mooi versierde kerstboom met daarachter arabische letterse te zien, net als een spandoek met een skieende kerstman, en een hele arabische tekst.
We stappen in de bus en zijn in korte tijd bij de resorts van de Dode Zee.Terwjl in Madaba de temperatuur waarschijnl;ijk nog 14 graden was is het hier aanzienlijk warmer. Bij een van de resorts gaan we naar beneden, er is een (zoet) zwembad, kleedhokjes, een bar waar je handdoeken kunt lenen, en de trap naar het strand. Voor 3 dinar kun je jezelf insmeren met inktzwarte dods zee modder; binnen no-time zijn we intens smerig. Nu moeten we er wel in. Na een hard zout randje, stappen we op zanderige bodem; het water is prettig lauw. Wanneer je op je rug gaat liggen, komen je voeten omhoog; op de buik liggen gaat bijna niet, vanwege hetzelfde verschijnsel! Zwemmen gaat alleen op de rug; lekker licht. Het water is brem en bremzout, waanzinnig! Echt een enorm leuke ervaring; afspoelen met een ijskoude douche even iets minder. Snel wat hete thee gedronken als tegengif tegen al dat zout. We gaan in het resort ook lunchen.
Daarna gaan we op stap langs de kustlijn van de dode Zee naar het zuiden. Aan de overkant zien we Israel liggen, op een goed moment zien we in de verte Jericho.
Langs de route zijn alerlei hete bronnen. Omdat het vrijdag is zijn er veel gezinnen hierheen gegaan; een soort badplaatsjes dus. Soms zitten ze ook alleen maar met een groepje op het strand en stoken een vuurtje.
De randen van de Dode Zee hebben gewoon een zoutkorstje. Op een goed moment zegt onze gids-die overigens onafgebroken informatie over ons heen spuit- dat we even de ogen dicht moeten doen, en dat een verrassing zal volgen--we doen dat--de bus mindert vaart-en zien bij het openen van onze ogen dat de bus op het randje van de klif is geparkeerd.
Achter ons, op de rand van de berg, staat de zoutpilaar van de vrouw van Lot.
Iets later draaien we links het gebergte in, het gebied van de Tafila. Nog een korte theestop in een dorpje. Het weer wordt dreigend. de zon gaat intussen onder en voor we bij Dana Village zijn aangekomen regent het pijpestelen. De tweede grote regenbui dit jaar in dit gebied.
Onze ecolodge verandert daardoor een beetje in een glijbaan, maar is wel grappig. Een grote ruimte, gedekt met dikke paarde/kameledekens en op de grond allerlei matten, daar drinken we thee en spreken de reis door. Daarna gaan we in allerlei8 kleine huisjes naar onze kamertjes. Het dakterras is deze dag niet zo bruikbaar meer.