Grand canyon naar bryce canyon

Stevig vroeg opgestaan en met z'n allen al om 7 uur aan het ontbijt. We zetten daarna de navigatir aan en ontdekken dat we weer door het national park zullen rijden. Een mazzeltje. Eerst tanken we nog even bij. De maestro kaarten werken ook hier niet, we zullen het in een grote stad moeten proberen. Intussen dus maar weer getankt met de VISA. Een halve tank kost 30 dollar. 
We gaan het Np in,de derde dag al met onze handige annual pass. Langs de route, oostwaarts richting tuluyan, zijn nog talloze viewpoints, we stoppen er zeker bij drie om foto's en selfies te maken. Het is weer open helder weer, bij deze tijd van de dag al ongeveer 27 C .
Annefloor zit lekker achterin de hele dag naar Harry Potter luisterboek te luisteren en begint soms onaangekondigd onbedaarlijk te grinniken.
Na zo'n 80 km buigen we noordwaarts op de route 89 north, waar we dan een paar honderd kilometer op rechtdoor moeten rijden...
Intussen zijn we op een soort hoogvlakte gekomen en zien alleen de gaten in het landschap waar de coloradoriver zich door heeft uitgevreten, de rest is vlak en schaars begroeid met een heideachtig plantendek. 
Bij cameron maken we een tussenstop en gaat Irene rijden. De weg die we zouden rijden is er afgesloten. We gaan verder over de 89a north, de scenic route.
Een lange slingerende weg door een omgeving die allengs woestijniger wordt. Rechts van ons een roodachtige gebergterij, ervoor grijze zandhopen, links de hoogvlakte. Hier en daar zie je een hutje, of een groepje met caravans of oude motorhomes. Dat er kinderen wonen zie je hier en daar aan de gele bordjes van de schoolbus. Waar zou de school zijn voor dit gebied? In Tuba city of in fremantle? De enige vorm van arbeid lijkt de verkoop van Indiaanse sieraden te zijn, het is hier nog het gebied van de Navajo.
In de hoogvlakte loopt toch nog een rivier due we op goed moment via een oude stalen brug oversteken. Vlak erna is een klein restaurantje waar we koffie en cola drinken. In vergelijk met de hutjes en motorhomes is het een luxeoord. De plastic tafeltjes en stoelen staan keurig geordend, met daarop een groepje flesjes met worcester en andere sauzen. Een regular hamburger kun je hier wel bestellen. De koffie komt uit een grote tapkamers die sinds vanochtend gereed staat. De navajodame die het runt lacht ons vriendelijk toe, het spijt haar dat de cola Pepsi is, ze verontschuldigd zich tot 2x toe.
We vervolgen inz. weg en na vele vele kilometers, waarin we ook weinig auto's tegenkomen of inhalen, verandert het landschap zachtjes van woestijn naar een sterk Aride gebied met gras en brem. Het heeft er sterk western uiterlijk, hoewel we aanvankelijk nog nergens paarden zien. Je kun je er wel de eerste settlers voorstellen die met huifkarren door dit gebied trokken tot ze iets zouden vinden met wat minder stenen en wat meer water.
De eerste dieren die we dan tenslotte zien zijn groepjes met zwarte koeien. We zijn in de buurt van Jacobs Lake. De weg gaat nu bergopwaarts, een meer bosachtige tot zo'n 7000 ft. Er staat een uitkijkpost, vanwaaruit je een tweede grote vlakte kunt bekijken.