Beijing 2

Deze dag gingen we per gezin op stap, verschillende mensen hadden vrienden of familie in de stad, en de familie K. had de stad al eens gezien. Laura en Mirjam wilden nog wat bijslapen en zouden later vertrekken.
Wij namen ons luxe ontbijt met koude en warme hapjes, gekke groene Seven up, en Rob probeerde nog steeds de niet-zo-lekkere koffie uit. Annefloor bestelde een eitje bij de kok die dit direct in een klein pannetje voor haar maakte.
Tullio bracht ons o half 10 naar de ingang van de Verboden Stad. we liepen opnieuw door de grote brede winkelstraat. het was er nog niet druk we bleven even staan bij wat grappige beelden waar de Chinese toeristen zichzelf vereeuwigen lieten. Tullio ontbeet et een Yoghurtbekertje van een straatkraampje een aanrader zei hij. Het Tiananmenplein was drukker dan gistermiddag de ingang van de verboden stad miegelden van de mensen. Het viel nog redelijk mee om een kaartje te krijgen. Kinderen onder de 1.2 . waren gratis een Chinese instelling waarmee Annefloor steeds in de prijzen viel. De entree van de Verboden stad was indrukwekkend. We liepen over 3 of vier binnenplaatsen et steeds weer grote paleizen en toegangspoorten. Prachtige daken met versieringen en geweldige deuren en poorten. Duizenden mensen zagen dit met ons. Annefloor werd regelmatig gevraagd te figureren op een Chinese familiefoto.
De kleine Chinese kindjes dragen een broek met een gat geen pampers nodig dus..
Na een aantal binnenplaatsen werd het rustiger zoals Tullio ons ook al voorspeld had. We namen op zijn aanraden een route naar rechts, men is namelijk druk bezig de verboden stad voor Beijing 2008 grondig op te knappen. Het zal ze lukken, wat een werklustig en ondernemend volk is dit. En men blijft vrolijk ook onder zwaar til- en sjouwwerk.
Aan de rechterzijde kwamen we langs aparte tentoonstellingen een over het leven van een keizer rond 1750 en een hele mooie met aardewerk en porselein aan de staat “geschonken” door een oud-minister van Cultuur uit de jaren 70. deze werken dateerden van 200 v Chr. tot in de Mingtijd. Een werkelijk schitterende collectie.
het hele complex is ruim anderhalve kilometer lang (het was ooit 4 km) en Annefloor begon het een beetje ver te vinden. Het regende een klein beetje, wat wel lekker was want het was toch ongeveer 30C. We besloten de uitgang te zoeken en belandden in de tuinen. Een tweetal Nederlandse dames liep hier al een uur naar de uitgang te zoeken, dat beloofde niet veel goeds. Wel begrijpelijk, want de tuinen meanderden wat langs de gebouwen en er liepen hier weer enorm veel Chinezen. We kochten wat water en besloten de gok te wagen 3 potten noedels te kopen. Annefloor en ik deden samen, tot ze het enige vorkje liet vallen. in zo’n stad is zelfs het bankje waar je opzit vies dus wachtten we met z'n allen op de vork van Sybren. Intussen begon het echt te regenen, en bleven we even onder de pagode zitten. We maakten ons enigszins zorgen omdat we om half twee met Tullio zouden gaan fietsen en het nu al een uur was. Een wandeling op de berg achter het Verboden Paleis sloegen we maar over en we probeerden meteen een taxi te krijgen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, men liet ons gewoon staan. Waarschijnlijk mogen er geen 4 mensen op een achterbank.. (nou nee, dat kan in Azie best weten we nu) uiteindelijk liepen we naar huis, en belden we Tullio op dat het ons niet lukte er om half twee te zijn. Ze zouden op ons wachten.

Naast het hotel konden we voor Y50- voor een middag een fiets huren. We vertrokken naar het noorden om de lamatempel te bezoeken.


Omdat er geen kinderfiets was voor Annefloor ging Rob met Annefloor met een taxi. Ze kregen zo’n brommertje met enige hulp van Tullio. De lamatempel was ook een toeristische trekplaats, maar gelijk ook heel religieus. we kochten net als de Chinezen een pakje wierook en offerden deze bij de verschillende offerblokken. na enig offeren zei Annefloor dat “ we al bijna in boeddha geloven”. Het was een hele grote mooie tempel met helemaal aan het einde een enorme Boeddha ( 17 m. hoog). Li-Anne stapte alle tempeltjes in en probeerde van alles te weten te komen, wat wel erg aanstekelijk werkte voor de anderen.

Bij de uitgang zwichtten we voor twee mooie vliegers, die in tamelijk grote dozen werden verpakt. Ik dacht ze wel even naar huis te zenden...ze hebben uiteindelijk half China meegereisd, maar dat konden we toen nog niet weten..

Hierna fietsten we langs de Confuciustempel die volgens Tullio wat minder mooi was, door allerlei laantjes met kleine huisjes. Het pad was hier en daar onverhard, wel omzoomd door bomen meestal acacia’s of platanen, en vaak met kleine winkeltjes op een rij in de schaduw ernaast. De stank was ook tamelijk hevig...

Na nog een stukje fietsen kwamen we in een heel mooie hutong (LotusLane) wat een soort uitgaanswijk bleek te zijn. we dronken wat bij een Heinekententje op een hoekje, met een mooi uitzicht op de vijver en het riviertje waar dit wijkje aanlag en natuurlijk begluurden we alle fietsriksja-uitbaters, en zij ons... uiteraard waren we weer een dankbaar slachtoffer van de kaartverkoopsters..

We besloten te gaan eten in een heel mooi Vietnamees restaurant. Hier bestelden we voor onszelf (ik nam Eend in zoetzure suas heel lekker , halverwege de maaltijd heb ik het geruild voor Annefloors kip met kerrie). het restaurant was prachtig, weelderig ingericht als een soort tuin in het schemerdonker. Zelfs de toiletten waren in tuin en bamboesfeer.
Ik deed nog een onsterfelijk gezegde door te zeggen dat ik dacht dat de riksjastoelen die we zagen volgens mij een reflectie in een spiegel waren, waarop Sybren droog kon inkoppen door te zeggen dat ik daar dan zelf in gezeten zou hebben.

Na nog een wandeling rondom het meertje fietsten we terug naar het hotel. Ik kocht nog wat water voor de nacht bij mijn “waterman”. Beijing begint een stad te worden waar je je heel senang kunt voelen.