beijing

We zitten op de hoek van de eerste Chinese winkelstraat van Beijing: de Wangfujing dajie. Grote shoppingmalls en veel westerse zaken vullen deze brede wandelpromenade die van noord naar zuid loopt parallel aan de muren van de Verboden Stad.

Rechts om de hoek vinden we het Tiananmenplein. Gigantisch groot, rechts van ons de Verboden stad met een enorm portret van Mao. Het plein is immens, de herinnering aan de beelden van de demonstrerende studenten komen onmiddellijk weer opzetten..
We lopen het hele plein over tussen de vliegerende en ijsverkopende Chinezen door. Veel oude mensen lopen flesjes te verzamelen van de straat. Ze krijgen er statiegeld voor en hebben zo een middel van bestaan. Een man zonder benen zit op een karretje, hij is zo vies als de straat zelf..Iets verder komen we in onze eerste Hutong. Dichtbebouwd, vol met mensen. Tullio vindt er een “betrouwbaar” theehuis. Dat betrouwbare zit ‘m dan in de kwaliteit van het water..Het is overigens heel erg lekkere thee ook. We hebben intssen ook enorme dorst gekregen.

Na al die indrukken, eenkakafonie van geluid, kleuren, geuren en indrukken zijn we allemaal hartstikke moe en willen terug naar het hotel. We gaan met een taxi. Tullio houdt er gauw een voor ons aan. Ik ga met Annefloor, Emilie en Sybren, Rob komt in de volgende. De taxi raakt vast in een file voor een stoplicht. Ik zie de chauffeur steeds ongerust naar Sybren kijken vanuit zijn hokje. Even later zie ik Sybrens hoofd met een schokje verder zakken, hij is in slaap gevallen. Annefloor volgt na een minuut. Ik zeg tegen Emilie dat we nu wel de plicht hebben wakker te blijven. We lachen er een beetje om.

In het hotel gaan we lekker douchen en dan zullen we met degenen die dat willen gaan eten. We gaan naar een straat waar heel veel kraampjes met eten zijn. Ze verkopen er van alles. De sate’s zien er heel bijzonder uit. We herkennen nog de inktvis, maar even later zijn er ook padden, kikkers, kevers, schorpioenen, sprinkhanen en zeepaardjes te zien... varkenstestes verkopen ze ook. Tegen Willem zeggen ze dat hij die ook moet eten, wordt je sterk van, en ze wijzen op hun armen...

Wij gaan naar binnen in een restaurant met een mooie poort en kleurige beschildering. Men heeft hier de keuken uit Sichuan, heet dus. Tullio bestelt voor ons de mildste gerechten, en die blijken heerlijk te zijn. hij is verrast dat iedereen probeert met stokjes te eten, ok al gaat het niet zo goed bij iedereen. na enige tijd bestellen we ook maar iets heters, en nog iets heters.
we zitten aan een grote ronde tafel met een glazen draaischijf. iedereen neemt van alle gerechten een klein beetje. je eet uit je kommetje en legt de restjes op een klein bordje. Op het eind krijg je in het kommetje rijst. Dit moet je netjes opeten want daarna komt dan nog een grote kom met soep. ook allemaal heerlijk. We krijgen er Chinese thee bij, die steeds door vriendelijke serveersters wordt aangevuld als hij half op is.